"Sorunlu bir hikaye ve sorunlu karakterler ile gerilim hissi uyandırıyor."

İlhamını Tarantino'nun yaratmış olduğu özgün çizgiden alan ve adımlarını bu doğrultuda atan Terminal, aksiyonun gerçekleşmesinden hemen önce bizleri sessiz ve karanlık bir tren istasyonuna götürür. 90'lı yıllardan kalma jetonlu müzik çalma kutusunu, retro-modern renkler eşliğinde en tepede, karşımıza çıkan baş karakterin işgal ettiği kamuflaj amaçlı çalışma alanı olarak görürüz.

Birkaç ay önce "Ben, Tonya" filmi ile kazandığı Oscar adına yaşadığı zafer sarhoşluğunun hemen ardından, Margot Robbie'nin Terminal kadar standart bir film ile geri dönüş yapması muazzam bir kariyer hatası gibi duruyor. Evet, doğru resim ve doğru PR çalışmasına rağmen içinde bolca yetenekli insanı barındıran bu film, izlemek için doğru bir seçim değil. Şimdiye kadar yapılmış en vasat aksiyon-gerilim filmlerinden birini yarattıklarında şunu sormalısınız: Ne izledik?

Herhalde film yapımcısı bilgisayar karşısına geçip koltuğuna oturmuş, 'Ben, Tonya'nın Oscar adaylığının açıklanmasının hemen ardından "Alis Harikalar Diyarında" kitabını tekrar okumuş, birkaç gün sonra internetten "Bıçak Sırtı 2049" filmini izlemiş ve Quentin Tarantino'nun bir dergi için yaptığı röportajda bahsi geçen "Bir Film Nasıl Yapılır?" adlı makalesini bitirdikten sonra Terminal sürecini başlatmış gibi duruyor. Geçmiş hit gerilimlerinin çokça tekrarına şahit oluyoruz.

Görünüşte terk edilmiş şehir hissi verilen bir bölgede yer alan ve etraftaki sesi ve sessizliği olduğu gibi hissettiren Terminal bizleri, "Son Durak" adlı demiryolu lokantasındaki garson Annie ile tanıştırır. Annie ile tanışma fikri kulağa hoş geliyor olsa da hiç öyle olmuyor. Zaten güzelliğinden gizemli bir kötülük hissi uyandıran Margot, "Gerçek Kötüler" filminden tanımış olduğumuz pasaklı Harley Queen, bu kez bir striptizci olarak karşımıza çıkıyor. Bir de sorunlu profesör Simon Pegg ve Danny Boy adında durmadan ıslık çalmayı seven, sorunlu bir istasyon görevlisi ile tanışıyoruz.

Aslında karşımızda beliren gerilim, kapıyı yarı açık bıraktıktan sonra karanlığın içinde bekleyiş halinde olan sessiz bir obje gibi duruyor. Kapıya doğru yaklaşan obje bir taraftan öbür tarafa doğru girip çıkabilir ve her girip çıktığında bir şeyler yapabilir. Kapının diğer eşiğindeki tarafın yasak olduğu bir kapı... Görebildiğimiz ama her iki tarafta da olamadığımız bir sır perdesi... Normal ve kaos, tam da böyle hissettiriyor.