Öykü bizlere zayıfların asla var olamayacağı bir dünyanın sert gerçekliğini sunuyor.

"Tanrı Kent"te yaşam adına çok az umut var. 

Şiddet, cinayet, tecavüz, intikam dolu ve eli silahlı siyahi bir çocuk. Bu sert resim, Fernando Meirelles'in sinema filmine ilham veren Brezilya gecekondu yaşamının bilinmeyen gerçekliğidir. "Tanrı Kent" acımasız, izlemesi zor ama görmezden gelmesi imkansız bir merak yaratıyor.

Nefretin görüntüsü, dünyadaki en tehlikeli gettolardan birinde gangster olmak için büyüyen çocukların hikayesini anlatan bu filmde hayat buluyor.

Tanrı Kent'ten kaçarsanız ölürsünüz, kalırsanız yine ölürsünüz.

Hikaye, foto muhabiri olarak gettodan kurtulma şansı bulan bir çocuk -Rocket- tarafından anlatılıyor; Rocket, gecekondudan gelen gerçekçi bir karakter. Film, 60'lardan 80'lerin başlarına kadar tehlikeli bir mahallede yaşayan iki çocuğun farklı yolları seçmesine odaklanır. 

Filmin başlarında, çocuklar mahallelerindeki özel bir mülkü soymayı planlar ancak soygun planladıkları gibi gitmez ve arkalarında bir sürü ceset bırakırlar. İlk bölümün tamamı aslında bu tür parçalardan oluşur ve geçmişe dönük olarak ayrıntılı katmanlar ortaya koyar. Şiddetin en sürükleyici karelerinden biri, henüz 10 yaşında olan, ürkütücü bir sakinliğe sahip Li'l Ze'ye aittir. Kurbanlarını öldürürken zevkle kıkırdadığını gösteren yakın çekim oldukça ürkütücüdür.

Karşımıza çıkan önemli karakterlerden biri olan ve filmin içinde sokakları kasıp kavuran, gençlere akıl verip soygun yapma planları ile çeşitli başarılar kazanmaya başlayan, sonrasında büyük bir gangster çetesinin başı olan ve dünyaya acımasızca yaklaşan Li'l Ze, filmin genelinde yaratılan şiddetin büyük bölümünün sorumlusudur aynı zamanda.

Tanrı Kent, şiddet dolu arka sokaklarda yaşayan iki arkadaşın hikayesini aktarıyor. Filmde kendilerine farklı yollar seçen çocukların gözünden Tanrı Kent'in yok edici gelişimine tanıklık ederiz. Tanrı Kent 2002'nin en olay filmlerinden biri; Rio de Janeiro'nun suç dolu gecekondu mahallelerinde geçen, izleyicisini altüst eden bir film.

Filmlerin "ahlaki" sorumluluklarından biri sizi asla gitmek istemeyeceğiniz yerlere götürmek ve asla yaşamak istemeyeceğiniz hayatlara sokmaksa, o zaman "Tanrı Kent" bunun başarısız bir örneğidir. Film hiçbir ahlaki sorumluluk kabul etmez. Sadece acımasızca "gerçeklere" bakar ve belki de bu gerçeği kabul etmek bizler için en zor olanıdır.