Işığınızı oluşturmak için karanlığın içine girmelisiniz.

Kabul görmemiş bir çocuğun, destansı hikayesine tanık oluyoruz; hakkı olanı alma arzusu ve çabası ilham verici durmakta. Bir ulusun çağ açıp çağ kapayan fatihinin kutsal tahta giden zor yolculuğundaki zihinsel ve fiziksel zorluklar, onu asla yıldırmayacak ve bu kutlu ilerleyişi esnasında konsantrasyonunun tükenmesine izin vermeyecek gibi duruyor. Çünkü inandığı hayaller, onun için çok ihtişamlı görünüyor.

Konstantiniyye'yi alabilseydi babanız alırdı, o vakit ona itimadınız olsaydı alırdı.

Bakışlarının keskinliği, ayağa her kalkışındaki heybeti, kelimelerindeki özgüveni ve süzülen bireysel performansıyla son derece yüksek bir seyir keyfi sunmaktadır.

Hikayenin geneli, hakkı olanı alma yolculuğundan oluşuyor ve Kenan, bunu ilginç bir tarihi yolculuğa dönüştürebilmek için elinden geleni yapıyor. Arketip oyuncular, karakterlerinin gizeminde kalsalar bile üst düzey bir performansla keyifli bir hal alıyor.

Alaaddin ve babası Murat'ın ölümünün ardından tahta olan o kutsal yürüyüşü ve çevresindeki güçlü figürlerin onu engelleme girişimleri bir liderin olgunlaşmasına ve sınanmasına sebebiyet veriyor. Oyuncuların kostümleriyle uyumlu ihtişamları, drama sunuşları, baba ve oğul iletişimsizliğinin çocuğun içinde uzun sürecek derin bir yara oluşturmasını ve kabuk bağlamasını bu yetimin güçlü durma çabalarından fark ediyoruz.

Lidere sadakat, özümüzü iyi temsil etmekte.

Mehmet'in yüzleşmesi gereken sadece çevresindeki zorluklar değil. Aksine kendi iç dünyasında yüzleşemediği huzuru sağlayacak o cevaba ve sonuca ulaşamamış olduğunu kabul etmeyişine tanık oluyor ve Mehmet'in çabaları ile duygusal deneyimlerini hissediyoruz. Hiç kuşkusuz hikayenin bireysel parçaları, filmin biz alt ve avam tabakanın anlayabileceği anlatı ve mitlerle dolu oluşu müthiş duruyor. Bir puan ise Fatihin aceleciliğinin, dehasını ve cesaretini gölgede bırakmasından gidiyor.

Ne kadar akıllı yada cesur olursanız olun geneli görkemli kılan, ardından gelecek sorunlarla nasıl başa çıkacağınızdır. Kitleleri ele alabilmek için şiddet sahnelerine doğa anayı da ortak etme fikri, çok şık ve ilginç duruyor. Genel olarak tarihsel doğruluk, teknik açı ve ögelerin politika, din veyahut diyalektik hakikat vurgusundan uzak durmaya çalışması hikayeyi ve kahramanlığı öne çıkarıyor.