Bir delikanlının hatırladığı şeyler çok gariptir. Çünkü, bazen doğduğumu hatırlamıyorum. İlk ne zaman pikniğe çıktığımı da bilmiyorum ama dünyadaki en tatlı sesi duyduğumu çok iyi hem de çok iyi hatırlıyorum.

Jenny ve ben patates ve köfte gibiydik.

Aptalca şeyler yapan aptaldır.

Koş, Forrest Koş!

Annem her zaman hayatın bir kutu çikolata gibi olduğunu söylerdi. İçinde ne olduğunu asla bilemezsin.

- Gump, bu ordudaki yegane amacın nedir? + Bana söylediklerinizi yapmak komutanım. - Lanet olsun Gump! sen resmen bir dahisin. Hayatımda duyduğum en olağanüstü cevap. Senin zeka seviyen 160 falan olmalı.

Merhaba Forrest. + Merhaba Bubba. - Neden böyle oldu? + Vuruldun.

Bubba bir karides teknesinin kaptanı olacaktı. Ama onun yerine Vietnam'da bir nehrin kıyısında öldü. Bu konuda daha fazla konuşmak istemiyorum.

Annem mi haklıydı yoksa Teğmen Dan'mi, bilemiyorum. Herkesin bir kaderi var mı, bilemiyorum, yoksa rüzgara kapılmış gibi tesadüfen oraya buraya mı sürükleniyoruz? bence her ikisi de doğru. Belki ikisi de aynı anda oluyor.

ABD Başkanı JFK: Tebrikler, nasıl hissediyorsun? Forrest: İşemem lazım.

Ben bir futbol yıldızı, bir kahraman, ülke içinde tanınan ve karides teknesi kaptanı ve üniversite mezunu olduğum için Alabama'da güzel iş teklifleri aldım.

Annem hep şöyle derdi: "Hayata devam edebilmek için geçmişi arkada bırakmak gerekir." Benim koşmam da bununla ilgiliydi sanırım. 3 yıl 2 ay, 14 gün ve 16 saat koştum.

Ben zeki bir adam değilim ama aşkın ne olduğunu çok iyi biliyorum.

- Keşke orada seninle birlikte olabilseydim. + Oradaydın.

Neden ölüyorsun anne ?