Mutlu aşk yoktur, demiş şair. Ya mutlu evlilik?

Cem Yılmaz, Ata Demirer ve Alper Kul gibi komedi isimlerinin rol aldığı filmlerin kaderi, genelde bu oyuncuların performanslarına endekslidir.

Filmin hikayesi, bu isimlerin ne kadar komik olup olmadığından daha az önemlidir. Siz bu sempatik isimlere gülerken filmin gerçekten anlattığı bir hikaye varsa eğer, onu da görmezden gelemezsiniz. Zira film boyunca sizi güldüren Kul ve Pekin gereken göndermeleri, komikliklerinden verdikleri bilinçli ödünlerle seyircinin yakalamasını sağlar.

Filmin genelinde güldüren karakterler, bir noktada durağan ve dramatik bir ruh haline bürünerek o anın altını çizer. Keskin bir tiyatro geçmişiyle ayrılan gülünç ve dramatik arasındaki ayrım, fark edilemeyecek gibi değildir. Komedi tür filmlerinin çaresi henüz bulunamamış ve adına güldürürken düşündürmek denen bulaşıcı rahatsızlık bu tarz filmlerde de karşımıza çıkıyor.

Alışık ve Sunal gibi isimlerin oynadığı filmlerin yönetmenlerini hatırlamakta oldukça zorlanırsınız. Hatta hatırlayamazsınız da. Film bir performans filmidir çünkü, gerisi hikayedir. O hikaye bölümü kimleri ilgilendirir, tartışılır tabi. 

Kul ve Pekin'in canlandırdığı karakterler mesleki transformasyon açısından, yukarıda bahsedilen ayırım seyircinin rahat bir şekilde algılayabilmesini sağlar nitelikte. Yirmi yıl gibi uzun bir süre televizyona aralıksız komedi üreten BKM topluluğu, birkaç yıl önce kalkıp sinema yapmak istiyor ve Ne ilginçtir ki büyük bir Kopma oluyor.