Klişelere rağmen oyuncu kadrosu filmi sıradanlıktan kurtarmayı başarıyor.

Yoruldum patron.

Hemen olmadı ama piyasaya sürüldükten yıllar sonra, Frank Darabont yapımı 'Esaretin Bedeli' bir film manyağının favorisi haline geldi. Yedi akademi adaylığı almasına rağmen evine heykellerden bir tanesini bile götürmeyi başaramadı. Belki de kafaları karıştıran şey, filmin başlığıydı veya piyasaya girdiği yıl oluşan çılgın rekabetti.

Bilemeyiz ancak Frank Darabont beş yıl sonra tekrar yönetmen koltuğuna oturduğunda neyin ortaya çıkacağını görmek adına oldukça heyecanlı olduğumu hatırlıyorum. Esaretin Bedeli yıllar sonra bir kült seviyesine ulaşmıştı. 1996'dan beri tüm Tv kanallarında düzenli olarak gösterildi. Bu özellik, 99'da yönetmen için baskın bir yıl geçirmesine sebep oldu. Herkesin aklındaki soru, yeni filminin de eskisi gibi başarılı olup olmayacağıydı. Amerikan Güzeli, Dövüş Kulübü, Altıncı His gibi düzinelerce yeni rakip çıkmıştı. Liste uzayıp gidiyordu ve ardından o yılın Aralık ayında Yeşil Yol, büyük ekranlara giriş yaptı.

Gişelerde, Esaretin Bedeli'nin aksine önemli bir performans başarısı gösterdi ve dünya çapında yapım şirketlerine 300 milyon dolar para kazandırdı. Bu, bir Stephen King uyarlaması ve hapishane koşullarında geçen başka bir dönem harikasıydı.

Ancak Esaretin Bedeli akıllarımızın bir köşesinde bir yerlerde kalmayı başarırken Yeşil Yol zamanla unutuldu. Asla 90'ların en iyileri arasına girmeyi başaramadı. O yılın piyasaya sürülen filmlerini hatırlarken Tom Hanks ve Clarke Duncan'ın üst düzey performansları dışında bizi etkileyecek bir şey yok gibi. Green Mile, küçük bir fare ve mucizelere sahip bir devden başka bir şeyiyle hafızalarda kalmayı başaramamış bir kült.