Raşomon tarafından anlatılan hikaye hem şaşırtıcı derecede basit hem de aldatıcı bir şekilde karmaşıktır. Bir kadının tecavüzünü ve muhtemelen bir haydutun bir adamı öldürmesini konu alan ortak hikaye, dört anlatıcının perspektifinden geri dönüşlerle seyirciye sunuluyor. Bu bölgedeki birkaç kişi yağmur fırtınasına maruz kalıyor. Erkeklerden bir tanesi olaylara tanık oluşunu ve bir rahibin yardımıyla gerçekte neler yaşandığını anlatıyor.

Dört ayrı versiyonun her birinde karakterlerin ve ayrıntıların çoğu aynıdır ancak anlatılandan çok daha farklıdır. İlk açıklamada eşkıya, cinayetinin cezasını kabul eder ancak bunun karşılıklı rızanın bir eylemi olduğunu söyleyerek tecavüz suçlamalarını reddeder. Kadının hikayesi ise eşkıyanın ona saldırdığını doğrular niteliktedir ve eşkıyanın katil olabileceğini söylemektedir. Ölü adamın hikayesi ise -Kurosawa tarafından işlenmiş en ayrıntılı hikaye tipidir- çok farklı bir anlatım ve söylemdedir.

Tarafsız bir tanık olan ormancı ise diğer üçünün katmanlarını birbirine bağlayan bir hikaye tertipler ve izleyicinin bir şeyleri görüp görmediğini sınar; seyircinin burada yorum yapmasını ister Kurosawa. Kimin anlattığı doğrudur? Bu herkese göre farklılık gösterir.

Birçok izleyici, gerçeklerden oluşturulan resim karelerini birleştirmek amacıyla Raşomon izlemektedir. Aslında filmde hesaplar çok farklıdır, böylesi bir yaklaşımın arkasında olanlar çok daha derindir.

Raşomon ormanda yaşananlar hakkındaki olayın kronolojisini belirlemekle ilgili değildir, suçluluk veyahut masumiyetle ilgili de değildir. Bunun yerine çok daha derinlikli ve düşünceli, kışkırtıcı bir şey üzerinde durmaktadır. Gerçek bir insanın gerçeği bilebilme yetersizliği, çaresizliğinin yanında ne kadar net bir şekilde hakikati gördüğünü düşünse de perspektif, mutlak gerçeği bozarak bilinmeyen yapar.