"Gitmeseydin belki de hayat bana bu kadar kötü davranamazdı be baba! Ben çağırırdım, sen de hayatın ağzını burnunu kırardın."

Mesleğini ve eşini yeni kaybetmiş eski bir emniyet memuru oğlunu kaybetmeye hiç niyeti yoktur.

Poyraz bir babadır; çok sorumlu diyebileceğimiz bir baba olmasa da. İşlerinden dolayı bazı duygusal anları biraz ileriye savsaklamış olan Poyraz, artık bu dikkatsiz dönemini geride bırakmak istemektedir. Çocuğu, hayatındaki her şeyi değiştirebilecek tek mucizedir. Babası olmadan büyüyen bir çocuğun ne gibi anıları olabilir ki? Kendi oğluna kendisi bakmalıdır. Annesi ölmüş bir çocuğun kayın pederinde kalması ne kadar doğrudur? Bu soru sarmalları içinde nihayet net bir karara ulaşır, Poyraz. Karar verilmiştir ve çocuğun babasız büyümesine asla izin vermeyecektir. Çocuğunun peşinden gitmesi gerektiğini geç de olsa fark etmiş, bunun için kendisine verilen görevi üstlenmek zorunda kalmıştır. Artık geriye kalan tek şey, her şeyin daha iyi olmasını umut etmektir. 

Eski amiri Poyraz'ın, İstanbul'un en büyük mafya ailesinin içine girmesini ve aramış olduğu doğru bilgiyi ona sunmasını istemektedir. Böylece yıllardır peşinde olduğu Bahri Umman'ı kıskıvrak yakalayabilecektir.

İstanbul'un arka sokaklarında yeni, genç ve gizli bir köstebek olarak çalıştığı bir gece bir ışık fark eder; Adı Ayşegül'dür. Birbirlerine doğru döşenmiş kaldırım taşlarının üzerinde ilerlerken gözlerindeki ışık parlar ve Poyraz, ihtiyar mafya babasının kızına aşık olur.

Poyraz'ın tüm yaşamı boyunca beraber görev yaptığı memur arkadaşlara nazaran, bu sefer suç dünyasının içinde kendi kirli ortaklarıyla birlikte suç peşinde koşan birisinin beklenmedik ruhsal değişimini esprili bir dille, ara sıra da depresif ve duygusal dışa vurumlarla bize yansıtır.

Poyraz, İstanbul'un en arka sokaklarında cehennemin karanlığı ve ona odun taşıyanların kontrolü altında suç imparatorluğunu ve içindeki stajyer genç erkeği sunuyor.

"Ağlamıyorum albayım… Eriyorum. Yavaş yavaş eriyorum… Biraz şansım varsa buhar bile olurum…"

"Ülkemiz çocuklarına iyi davranmıyor."

"Delirmek albayım,delirmek. Kim bilir ne kadar güzeldir. Aklın yok bir kere. Benim başıma ne geldiyse şu aklımdan geldi zaten."