...tarihsel çaresizliği yeniden deneyimlemek için mantıklı, geniş ve bilinçli bir anımsama.

Hayatın sevda karşısında ne önemi var?

Hapse düşmesine neden olan en yakın arkadaşının peşine düşen bir adamın hikayesi... Klasik retrospektifin kilometre taşlarından biri sayılan bu başyapıt, Doğu'yla Batı'nın insan psikolojisine duyduğu tutkulu ilgiyi coşkun bir anlatıda ustalıklı diliyle harmanlıyor.

Turgul, kitlelerin tutkusunu, öfkesini ve günahlarını paylaşmayı ve duyurmayı diğer tüm yapımlarında iyi başardı. Onlar gibi otoriteye, adalete ve serüvene bayılıyor, onlar gibi insanlığı kahramanlar ve alçaklar olarak ikiye ayırıyordu. Bir öyküyü başka kimsenin anlatamayacağı biçimde anlatmayı biliyor, onun kaleminin gölgesinde en yavan anlatı bile bir destanın görünümüne bürünüyordu. Eşkıya, onun için sanatının zirvesi.

Yarım asrı geçkin kariyeri boyunca bir düzine karaktere can vermesine rağmen Şener Şen'in en muazzam performansı bu gibi görünüyor. İster bastırılmış bir vatandaş, ister gözünü para bürümüş ahlaksız bir banker ister en yakın arkadaşını dolandıran bir canavar olsun, Şener'in oynadığı karakterler nadiren sisteme uyumlu olduğu için karıştırılabilir. Aslında, uyumlu bir erkeği memnuniyetle oynayabilir ama Baran uzun kariyerinin en zor erkeklerinden biridir.

Yavuz Turgul'un yönetmenliğini üstlendiği film, tür olarak drama ve aşk tadında bir seyirlik sunar. Film, Urfa Viranşehir Cezaevi'nden başlayarak İstanbul'un en izbe sokaklarının bulunduğu Tarlabaşı'na kadar uzanan çeşitli hayatları, ortak acıları ustaca anlatır. Eşkıya, yalnızca bir tema üzerinde durmaz; karakterlerin buhranları, toplumdaki olayları, göç olgusunu ve o göçün meydana getirdiği değişimleri, sosyal yapıyı, o dönemin zihniyetini ve geleneksel anlayışı seyirciyi doyuran bir anlatı olarak sunar.