Whiplash, başarı odaklı sosyopatlar için ilham dolu bir film.

Sözlükte 'Aferin'den daha tehlikeli bir kelime yoktur.

Daha filmin ilk sahnesinde 19 yaşında genç bir baterist olan Andrew, bir cafede kız arkadaşının gözlerinin içine bakarak ayrılmak istediğini ve iyi bir baterist olmanın aksine 'en iyisi' olmayı amaçladığını söyler. "Efsane olmak için önümdeki tek engel sensin ve bu amaç zamanımın çoğunu alacak. Bu yüzden ayrılmamız gerek. Üzgünüm..." diyerek konuşmayı sonlandırır.

Başarı için ne kadar ileri gidersin?

Whiplash, genç bir müzisyenin öyküsünü anlatıyor. O, küçük yaşlardan itibaren bateri çalmaya başlayan Andrew'un ta kendisidir. İşinde kendi deyimiyle 'Efsane' olmak ister ve ülkenin en iyi müzik okulu olarak gördüğü Schaffer Konservatuarı'na girmeyi başarır. Henüz 19 yaşındadır ama derslerin dışında da var gücüyle antrenman yapmaya devam eder.

Bir gün, okulun en sert hocalarından biri olan Caz duayeni Terence Fletcher'ın dikkatini çeker. Fletcher, Andrew'u okulun en parlak öğrencilerinin seçildiği ve sürekli yeni yarışmalara hazırlanan 'Studio Band'e seçer. Başarısı kadar acımasızlığıyla da ün yapmış olan Fletcher, Andrew'un kapasitesini sonuna kadar kullanmadan asla başarmış saymayacaktır. Genç bateristin önünde sadece mesleki bir test değil, psikolojik bir sınav da vardır.

Whiplash, başrolde müziğin olduğu bir film. Hikayeye bakıldığında klasik bir usta-çırak ilişkisi gibi gelse de aslında tam olarak değil. Filmde psikolojik şiddet mevcut, hatta bu şiddet Andrew'un fiziksel olarak kendine şiddet uygulamasına kadar ilerliyor. Bazı yerlerde 'mükemmel olmak için yapılması gereken bu' gibi bir alt mesajının olması biraz abartı olsa da şiddet seyirciyi rahatsız edecek seviyeye ulaşmaz.